Pnącza świata cz.5

Jaśmin Nagokwiatowy (Jasminum Nudiflorum)

       To zimowy szal o złocistych kwiatach. Jaśmin jest mało znanym lecz niezwykle atrakcyjnym krzewem lub pnączem ozdobnym. Prowadzony przy podporach jako pnącze może osiągnąć wysokość ok.4m. Natomiast traktowany jako krzew dorasta do 1,5m. Kwitnie o bardzo nietypowej porze, ZIMĄ. Pochodzi z północnych Chin. Roślina o nie dużych, ale pachnących kwiatach.      Zastosowanie: Jest rośliną odpowiednią do pokrywania ścian, słupków, ozdobnych krat, czy pergoli. Nadaje się również jako niewysoki krzew, który swobodnie rośnie. Zwisające swobodnie pędy są wspaniałą ozdobą schodów, wszelkich poręczy czy balustrad, a także tworzą piękną i pachnąca wizytówkę domu. Doskonale nadaje się do wszelkich pojemników. Jaśmin można traktować również jako roślinę przewieszającą się. Jeśli posądzi się go na skarpie, czy murze będzie spływał kaskadą szczególnie efektowną w okresie kwitnienia.

 Kwitnienie: kwitnie zimą, bardzo długo.Pierwsze drobne złocistożółte rurkowate kwiaty ukazują się już na krzewach w końcu października, a kwitnienie trwa stopniowo do końca kwietnia, z przerwami w okresie mrozów. Kwiaty rozmieszczone są pojedynczo na całej długości wiotkich, cieńkich i bezlistnych pędów. Kwiaty są niezbyt duże, lecz wydzielają przyjemny zapach. W okresie kwitnienia można jaśmin łączyć z roślinami wczesnowiosennymi jak ciemierniki czy wawrzynki posądzone pod krzewem. 

        Po kwitnieniu roślina wypuszcza ciemnozielone, błyszczące, trójlistkowe, bardzo ozdobne liście, które utrzymują się przez cały sezon, a opadają przed zimą. Pędy można dowolnie formować, tworząc malownicze girlandy.

     

 Pielęgnacja: jaśmin nie wytwarza organów pnących, należy go podwiązać aby mógł się wspinać. Wymaga stanowiska słonecznego, ciepłego, osłoniętego. Gleba przepuszczalna, żyzna, raczej sucha, o odczynie obojętnym lub zasadowym. Jaśmin jest wrażliwy na duże mrozy. Na zimę należy go zabezpieczyć - podstawa krzewu liśćmi, a pędy agrowłókniną lub matami.

       Cięcie: pędy z pąkami kwiatowymi można ścinać w zimie i przenosić do mieszkania, gdzie zakwitnie. Przycinamy pędy do połowy długości, tuż po kwitnieniu. Ten zabieg spowoduje rozkrzewienie się i obfitsze kwitnienie.

Bluszcz (Hedera helix) 'Thorndale'

       Zastosowanie: Przepiękne zimozielone pnącze, które silnie rośnie i dobrze się krzewi. Liście skórzaste, zimozielone, ciemnozielone z jaśniejszym unerwieniem. Bardzo odporna na mróz. Podpór przytrzymuje sie korzeniami przybyszowymi. Może osiągnąć ponad 20m wysokości, przyrastając około 1m rocznie. Roślina długowieczna. Szczególnie przydatny do obsadzania budynków (sam czepia się muru) oraz murowanych ogrodzeń,

ale nadaje się również do sadzenia przy altanach, pergolach i różnych podporach. Doskonała roślinaokrywowa. Można stosować na balkonach.

Pielęgnacja: Można sadzić w cieniu lub półcieniu. Nie ma specjalnych wymagań glebowych. Nie wymaga szczególnej opieki.

JUDASZOWIEC KANADYJSKI - Cercis canadensis

Drzewo lub wysoki krzew dorastający w Polsce do wysokości 3-5 m, szerokości 4-5 m. Ma mocny, niewysoki, prosty lub nieregularnie pokrzywiony pień i liczne, dość grube, silnie rozkładające się na boki gałęzie. W zależności od dostępu światła, korona jest okrągła lub rozłożysta, a pędy szeroko rozkładają się na boki pod kątem niemal prostym w stosunku do pnia. Kora na pniu jest ciemna, gładka, z wiekiem spękana i łuszcząca się niewielkimi płatami. Pędy są cienkie, niezbyt długie, często zygzakowato powyginane. Młode przyrosty są początkowo zielone, potem drewnieją i pokrywają się brązową, błyszczącą korą, z upływem czasu przybiera kolor czarny. Zrzucający liście na zimę. Występuje na południu Europy, w Ameryce Północnej i w zachodniej Azji. Uprawiany ze względu na liście i motylkowate różowe kwiaty, które ukazują się przed rozwojem liści. Kwiaty zebrane w pęczki po 3-6 wyrastają z pączków wprost z gałązek, konarów a nawet pnia. To rzadko spotykane zjawisko nosi nazwę kauliflorii. Kwiaty pojawiają się w kwietniu – maju, zanim rozwiną się liście. Całe drzewo jest wprost obsypane różowofioletowymi kwiatami, co wygląda niezwykle efektownie. Kwitnienie trwa do trzech tygodni, w kwietniu lub maju.

Liście judaszowca mają sercowaty kształt o zaostrzonym wierzchołku. Rozwijają się w maju a jesienią przebarwiają się na żółty kolor. Owocami są strąki o długości do 10 cm, które pozostają na drzewie aż do wiosny, a przy wietrznej pogodzie wydają charakterystyczny szelest. Nasiona znajdujące się wewnątrz tych strąków są koloru brązowego, bardzo twarde.W Polsce judaszowce zawiązują strąki bardzo rzadko.

Warto wiedzieć, że kwiaty judaszowca są jadalne, mają słodko-kwaskowy smak i można je dodawać do sałatek.Jest również zaliczany do roślin miododajnych.

Judaszowiec kanadyjski wymaga lekkiej, piaszczystej, możliwie świeżej gleby, oraz miejsc osłoniętych, słonecznych i ciepłych. Nie lubi gleb ciężkich i mokrych. Podłoże powinno mieć odczyn obojętny lub zasadowy (pH 6,5-7,2). W pierwszych latach po posadzeniu należy owinąć go na zimę słomą , grubym papierem lub zimową agrowłókniną.

Również wiosną gdy temperatura spada poniżej -3 stopni C, mogą przemarznąć pąki kwiatowe. Źle znosi przesadzanie, szczególnie w starszym wieku. Jeśli jest to konieczne, należy robić to wiosną a rośliny przenosić z dużą bryłą korzeniową. Nie wymaga przycinania. Ich pędy wycinamy lub skracamy tylko wtedy, gdy przemarzną lub jeśli chcemy skorygować kształt korony. Rośliny należy zasilać nawozem nie później niż do początku czerwca. Późniejsze nawożenie może spowodować przemarzanie nowych przyrostów które nie zdążą przed zimą zdrewnieć.

Nazwa - judaszowiec, wiąże się prawdopodobnie z Judaszem, który po zdradzeniu Chrystusa powiesił się prawdopodobnie na tym drzewie.

Pnącza świata cz. 4 JIAOGULAN GYNOSTEMMA - Ziele długowieczności

Jiaogulan Gynostemma - pnąca bylina - zioło długowieczności pochodzi z południowych krańców Chin, północnego Wietnamu , Korei Południowej i Japonii. Jiaogulan jest najbardziej znany jako lek ziołowy; od tysięcy lat stosowany w tradycyjnej medycynie chińskiej. W swoim składzie zawiera wiele witamin i minerałów jak cynk, fosfor, magnez, mangan, potas, selen, wapń i żelazo. Badania kliniczne wykazały szereg leczniczych właściwości Jiaogulanu.

Zastosowanie: ziele Jiaogulan jest środkiem eliminującym, czyli oczyszcza organizm z trujących substancji, o lekko gorzkim smaku. Może rosnąć w ziemi oraz w pojemnikach na tarasach. Można uprawiać także w pomieszczeniach domowych przez cały rok, w miejscu dobrze oświetlonym. Osiąga długość 4-8m. 


Stwierdzono, że Jiaogulan:
- hamuje namnażanie się komórek nowotworowych od 20 do 80%,
- zwiększa sprawność mięśnia sercowego,
- przeciwdziała marskości wątroby,
- jest inhibitorem dla niektórych bakterii, np. w ich obecności ginie staphylococcus aureus,
- reguluje ciśnienie krwi i poziom cholesterolu, zapobiega miażdżycy i zawałowi serca,
- poprawia funkcje nerek,
- picie wieczorem naparu poprawia jakość i długość snu,
- antydepresant - utrzymuje stan równowagi organizmu,
- stymuluje wytwarzanie tlenku azotu, który odblokowuje i poszerza naczynia krwionośne,
- podnosi odporność,
- ma działanie przeciwzapalne m. in. na wrzody żołądka,
- reguluje poziom cukru we krwi,
- zwiększa wydolność układu oddechowego,
- poprawia przemianę materii,
- reguluje przepływ krwi, usuwa zastoje krwi,
- działa przeciwbólowo,
- przeciwdziała pogrubianiu się ścianek żył na skutek syntezy białek i DNA,
- chroni DNA przed uszkodzeniem, co opóźnia proces starzenia się organizmu.

Owocowanie i kwitnienie: Kwiatostany są opadające, utworzone z małych (2-3mm) żółto-zlielonych kwiatów. Kwitnie w sierpniu i wrześniu. Owoce są niejadalne, okrągłe jagody średnicy 5-8mm. Najpierw są ciemnozielone, następnie prawie czarne gdy dojrzeją. 

Pielęgnacja: Należy starannie okrywać na zimę przed mrozem. Wymaga stanowiska oświetlonego, ale niezbyt silnie nasłonecznionego. Wymaga gleby dobrze przepuszczalnej. Należy często podlewać. 

Cięcie: Ziele to jest byliną pnącą, dlatego wczesną wiosną należy przyciąć tuż nad ziemią wszystkie pędy roślin, które są uprawiane w ziemi. Przycinanie podczas okresu wzrostu powoduje lepsze rozkrzewianie się rośliny.
Może rosnąć w pojemnikach - latem na balkonie lub tarasie, a zimą w chłodnym, ale nie mroźnym miejscu. Przez cały rok może być uprawiana w pomieszczeniu, np. w kuchni.

We współczesnej medycynie Jiaogulan jest też nazywany 'pięciolistnym żeńszeniem' - mówi się, że ma podobne właściwości, ale cztery razy mocniejsze działanie.

Herbata może być przygotowana zarówno ze świeżych jak i z suszonych listków. Liście gotuje się przez 3 minuty lub parzy tak, jak herbatę i gotowe.Świetnie nadaje się też do sałatek.
 Liście i młode pędy pozyskujemy przez cały okres wzrostu. Przycinanie rośliny w tym celu nie szkodzi pnączu, wprost przeciwnie - powoduje jej lepsze rozkrzewianie się.

Uwaga: W uprawie domowej roślina w okresie jesiennym przechodzi w stan spoczynku. Przycinamy pędy tuż nad ziemią i delikatnie podlewamy przez cały okres zimy. Ziemia powinna być bardziej sucha niż mokra. W okresie wiosennym z korzeni zaczyna rosnąć nowa roślina. 

Pnącza świata cz. 3

Jagoda Goji ( Lycium chinense ) – kolcowój chiński odmiana MROZOODPORNA.

Kolcowój chiński pochodzi z Azji Wschodniej. Uprawia się ją przede wszystkim w Chinach i Tybecie. Jagody kolcowoju chińskiego znane są komercyjnie jako jagody goji, a w Chinach pod nazwą gou qi zi. 

Pełnią ważną rolę w tradycyjnej medycynie chińskiej- prawie każdy ziołowy specyfik leczący oczy zawiera je w swoim składzie. Zwiększają wytrzymałość, stymulują układ odpornościowy, pobudzają, osłaniają wątrobę, poprawiają wzrok, opóźniają efekty starzenia, obniżają ciśnienie krwi. Jagody Goji obecne są także w chińskiej kuchni. 

Rośliny w uprawie preferują stanowisko słoneczne i glebę przepuszczalną, są mało wymagające i dobrze rosną nawet na ubogim, piaszczystym podłożu.

Jesienią dolne partie roślin owocowych można okryć korą, trocinami, zrębkami drzewnymi aby zabezpieczyć je przed ostrymi mrozami. 

Cięcie- przycinamy pożną jesienią lub zimą, przed rozpoczęciem wegetacji. Cięcia stosujemy zależnie od odmiany.

Uwaga

- w krajach anglojęzycznych jagody goji noszą nazwę wolfberry co znaczy wilcze jagody.w Polsce tej nazwy używa się do zupełnie innej rośliny ( ATROPA BELLADONNA ). Wilczych jagód ( ATROPA BELLADONNA ) rosnących na terenach Polski NIE WOLNO spożywać, gdyż jest silnie trująca.

- Kolcowój pospolity również występuje na terenach Poski, i uznawany jest za roślinę trującą. Najnowsze badania wykazują że to pomyłka i zaszkodzić mogą liście i niedojrzałe owoce spożyte w nadmiernej ilości. W trakcie dojrzewania substancje szkodliwe znikają. Ten problem dotyczy również innych roślin rosnących na terenach Polski.

Cytryniec chiński (Schisandra chinensis)- jagody życia

Jest drzewiastym pnączem z rodziny cytryńcowatych, rosnących dziko w północnych Chinach, na Półwyspie Koreańskim i Rosji w lasach nad brzegami rzek i strumieni. Okrywa owocu jest słodka, miąższ kwaśny, nasiona gorzkie i cierpkie, a środek leczniczy z nasion podczas przechowywania staje się słony. Dorasta do 10-12 m. Kwiaty kremowobiałe, czasami różowe.Jest wytrzymały na surowe warunki klimatyczne. Znakomicie wije się po pergolach, altanach i płotach. W nasionach znajdują się czynne związki posiadające właściwości wzmacniające organizm, podobnie jak żeń-szeń. Owoce cytrynowca używane są do wytwarzania soku lub jako susz do herbaty. Szczególnie nadają się na nalewki. Mają nieocenione właściwości lecznicze przy zmęczeniu fizycznym, umysłowym, senności, niedokrwistości, chorobach płuc, przewodu pokarmowego, wątroby i wzroku. 

Kwitnie od maja do czerwca. Rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, dostatecznie wilgotnych. Roślina mało wytrzymała na suszę, lubi stanowiska jasne.

Pnącza świata cz. 2.

          Hortensja pnąca (Hydragena Petiolaris) – jedyne pnącze wśród hortensji. Naturalnym siedliskiem hortensji pnącej jest Japonia, Chiny, Korea. W ostatnich latach coraz bardziej popularna w naszych ogrodach. Uprawiana ze względu na jej dekoracyjność, dużą mrozoodporność i niewygórowane wymagania. W naszym klimacie wyrasta do wysokości około 10 m, przytrzymuje się podpór, drzew, altan korzeniami przybyszowymi. Może też być bardzo interesującą rośliną okrywową, zwłaszcza w zacienionych miejscach. Liście ciemnozielone, błyszczące, jajowate do 10 cm długości. Jesienią przebarwiają się na kolor żółty. Kwitnie obficie od maja do lipca, kwiaty nawet do 25 cm, białe. Bardzo mocne pnącze wymaga masywnych podpór.

          Wymaga stanowisk pół-cienistych i cienistych, ze względu na swoją masywność- osłoniętych od wiatrów. Gleby próchniczne, wilgotne o odczynie kwaśnym.Aby cieszyć się szybkim wzrostem i kwitnieniem hortensji pnącej, należy zapewnić jej dużą wilgotność podłoża. Ze względu na duży wzrost części podziemnej i nadziemnej, sadzimy do odpowiednio przygotowanej ziemi  w odległości co najmniej 30 cm od murów.

          Wysadzamy ją od wiosny do jesieni, wykopując dołek dużo większy od bryły korzeniowej. Wypełniamy go ziemią o odczynie kwaśnym. Po posadzeniu rośliny formujemy wokół niej nieckę, aby maksymalnie zatrzymać wodę używaną do podlewania rośliny  Pędy przytwierdzamy do podpór. Nawozimy w okresie wiosennym, ostatnia dawka nawozów w czerwcu, używamy do tego celu nawozów do roślin kwasolubnych.Hortensja pnąca nie wymaga specjalnego cięcia, przycinamy tylko uszkodzone, suche lub przemarznięte pędy, w okresie wiosennym lub tuż po kwitnieniu. W naszych warunkach klimatycznych roślina prawie całkowicie odporna na mróz.

          Chmiel zwyczajny (Hummulus Luppulus) – roślina wieloletnia, (bylina) dwupienna z rodziny konopiowatych. Co roku z podziemnej karpy wyrastają nowe pędy nadziemne i rozłogi.

W stanie naturalnym występuje w Europie, Bliskim Wschodzie, Ameryce Północnej. Jako roślina uprawowa występuje w strefie umiarkowanej i ciepłej. Bardzo bujne i wartościowe pnącze lub roślina okrywowa w ogrodzie. Łodyga czterokanciasta, z włoskami na krawędziach. W ciągu roku wyrasta do 6 m wysokości i 2-3 m szerokości. Jesienią liście przebarwiają się na kolor zielono-pomarańczowy.

          Doskonale pnie się po drutach, słupach, drzewach, czepiając się haczykowatymi włoskami.Bardzo dobrze nadaje się do zacienienia altan, pergoli  Liście naprzeciwległe, bujne zielone, 3 lub 5 klapowe. W miejscu ukazywania się kwiatów liście mniejsze, bez klapowe, nasada sercowa. Wzrok przyciągają kotowate kwiatostany żeńskie przypominający szyszki. Kwitnie w sierpniu i wrześniu. Roślina używana w przemyśle browarniczym, leczniczym, kosmetycznym oraz ma zastosowania kulinarne do przyrządzania surówek, zup.

          Wymaga stanowiska słonecznego, chociaż może także rosnąć w miejscach silnie zacienionych. Gleby żyzne, przepuszczalne, i lekko wilgotne. W czasie upałów należy intensywnie podlewać. Chmiel jest rośliną mrozoodporną, doskonale znosi przeciągi. Może być stosowana jako roślina okrywowa. Nadaje się do upraw w pojemnikach na balkony, tarasy. Późną jesienią przycinamy na wysokości 10 cm nad ziemią. Karpy możemy zabezpieczyć przez ściółkowanie.

Pnącza świata cz. 1.

          Pnącza świata – to cykl opisów dotyczący pnącz pochodzących z różnych stron świata. Są to rośliny uprawiane w naszych ogrodach, które powinny przezimować w naszych warunkach klimatycznych. Niektóre z nich nadają się na stanowiska tylko i wyłącznie słoneczne, ciepłe, najlepiej południowa lub wschodnia wystawa przy murze, budynku. Na zimę wymagają okrycia. Część z nich można uprawiać na tarasach, balkonach. Jednym z najbardziej wymagających, a jednocześnie najbardziej urokliwych pnącz jest Męczennica błękitna ( Passiflora careulea).

          Męczennica błękitna występuje w lasach Brazylii i Argentyny. Często uprawiana w cieplejszych krajach. Należy do pnącz szybko rosnących, w naszych warunkach może dorastać do około 3 m, a w uprawie donicowej ( balkony, tarasy ) do około 1 m. Roślina półzimnozielona. Liście średniej wielkości, szeroko-sercowe  5-7 klapowe, ciemnozielone. Niezwykłe kwiaty w kolorze niebieskofioletowym i białym, czasami przyjmują odcień różowy lub czerwony z przebarwieniami w formie okręgu. Średnica kwiatu do 12 cm. Kwitnie od czerwca do września. Pojedynczy kwiat żyje bardzo krótko bo około 24 godziny. Owocem jest dosyć duża jagoda, pomarańczowożółta, soczysta, jadalna lecz mdła, niezbyt smaczna w naszym klimacie. Bogata w witaminę C, miąższ używany jest do sporządzania galaretek, napoi chłodzących.

          Roślina polecana do uprawy przy ogrodzeniach, murach, budynkach. Wymaga stanowiska słonecznego, ciepłego, osłoniętego od wiatrów najlepiej o wystawie południowej lub zachodniej. Gleby żyzne, próchniczne, przepuszczalne. W upalne lata wymaga częstego podlewania, aby bryła korzeniowa była zawsze wilgotna. Roślina lubiąca wilgoć, możemy spryskiwać liście.W warunkach zimowych mróz uszkadza pędy wierzchołkowe. Wiosną przycinamy nad 4–8 oczkiem, usuwamy przemarznięte i niepożądane pędy.Bardzo szybko wybija nowe pędy. Na zimę wymaga ściółkowania i okrywania np. słomą, suchymi liściami, agrowłókniną. Niska mrozoodporność do około minus10 stopni.

          Uprawiana również w donicach na trasach balkonach oraz ogrodach zimowych. Najlepiej uprawiać w donicach ceramicznych, raczej mniejszych niż większych. Przesadzamy tylko do 2 lat. Później wymieniamy górną warstwę ziemi. Donice zaopatrujemy w drabinkę po której roślina będzie się pięła. Wymaga nawożenia, regularnego podlewania i spryskiwania liści, wtedy wydaje dorodne owoce. W okresie zimowym przenosimy ją do pomieszczenia jasnego i chłodnego o temperaturze około 5 – 10 stopni. W okresie spoczynku liście mogą odpadać. Wiosną przycinamy nad 4–8 oczkiem. W kwietniu wystawiamy na balkon, do ogrodu.

          Dostępne u nas są też męczennica fioletowa ( Passiflora Violacea), o kwiatach w kolorze fioletowym oraz męczennica modra ( Passiflora Constance Elliot), o kwiatach w kolorze jaskrawo-kremowym, białym.

          UWAGA. Liście męczennic są trujące zawierają związki cyjanku.

          Łacińską nazwę " kwiat męki pańskiej" roślinie nadali misjonarze, którzy dotarli do Ameryki Południowej. W budowie kwiatu doszukali się symboli męki Jezusa Chrystusa. Dziesięciu apostołów obecnych przy ukrzyżowaniu, ilości zadanych ran jak i zarówno ilości gwoździ którymi został przybity do krzyża oraz korony cierniowej..

Bonsai do ogrodu.

          Bonsai – sztuka miniaturyzowania drzew lub krzewów, uprawianych w płaskich naczyniach. Proces uprawy polega na specyficznym przycinaniu oraz pielęgnacji roślin. Sztuka uprawy bonsai pochodzi z Chin. Jednak kojarzona jest głównie z Japonią. Zminiaturyzowane drzewa i krzewy występują w ogrodach japońskich. Uzyskanie doskonałych efektów jest rezultatem wieloletniej pracy. W sztuce uprawy bonsai wyróżnia się różne style, w zależności od kształtowanej korony, pnia oraz pochylenia pnia w stosunku do podstawy. Drzewko bonsai jest żywą rośliną, wymaga ciągłej pielęgnacji, nawożenia, przycinania i podlewania. Wykorzystujemy też narzędzia mechaniczne do utrzymania skarłowacenia drzewka.

          Każda roślina jest inna. Przystępując do formowania jej, musimy ją dokładnie poznać. Inspiracji poszukujemy w naturze. Nasze bonsai jest przedstawieniem natury w formie skarłowaciałej. Przystępując do formowania musimy wiedzieć czego chcemy, jak ma wyglądać. Cięcia i pielęgnację przeprowadzamy cierpliwie, dążąc do naszego docelowego wyglądu. Nie robimy nic wbrew naturze. Formowanie bonsai nie podlega recepturom, są to Twoje wolne przemyślenia, zgodne z naturą.

          Do uprawy bonsai najlepiej nadają się drzewa długowieczne jak dąb, sosna, cis, grab, świerk, jałowiec. Możemy również wykorzystać każdy krzew i drzewo, zarówno liściaste jak i iglaste. Najlepszym źródłem do pozyskania sadzonek przeznaczonych na bonsai są szkółki i sklepy ogrodnicze. Mamy szansę wyboru drzewka już rozwiniętego, z wyraźnym pokrojem. Wyhodowanie drzewka bonsai z nasion jest procesem dłuższym i bardziej skomplikowanym, gdyż przez parę lat musimy czekać aż nasza sadzonka urośnie.

          Proces kształtowania ogrodowego bonsai trwa od kilku do kilkunastu lat. Poddajemy je bardzo intensywnym zabiegom jak skracanie, obcinanie, prześwietlanie czy drutowanie niektórych konarów. Ogrodowe bonsai osiągają wysokości do 3 – 4 m. Bardzo ważna jest proporcja naszego drzewka bonsai, a zwłaszcza jego pnia, najczęściej wynosi ona 1:10 do 1 :15, tzn przy 20 cm średnicy pnia przy nasadzie nasze drzewko osiąga około 2 – 3 m. Uformowane, miniaturowe drzewko ma mocne korzenie, zwężający się pień ku górze. Dolna cześć pnia około do 1/3 wysokości jest pozbawiona konarów, natomiast do 2/3 częściowo odsłonięta. Najniższe konary są najgrubsze i najdłuższe, im wyżej tym konary są cieńsze i krótsze.

          Sadząc drzewko bonsai w ogrodzie wybierzmy starannie stanowisko. Wybierzmy mu zaciszne miejsce, osłonięte od mroźnych i suchych wiatrów. Stanowisko powinno być na tyle wyeksponowane, aby było widać cały pokrój drzewka. Drzewka uprawiane w pojemnikach, zabezpieczamy na zimę. Zadbajmy o bryłę korzeniową aby nie przemarzła i nie przeschła. Umieszczamy ją w pojemniku drewnianym, wypełnionym korą lub torfem. Bonsai uprawiane z naszych endemicznych drzew zimą trzymamy na zewnątrz, aby zapewnić im zimowy odpoczynek. Nie przenosimy ich do ciepłych pomieszczeń.

Róże królowe ogrodu.

Róże znane są miłośnikom roślin od paru tysięcy lat.Pierwsze uprawy rozpoczęto w Sumerze i Chinach. Sadzono je w ogrodach królewskich, przy świątyniach, nadawano im najpiękniejsze imiona. Nazywana jest "królową ogrodu". Istnieją w tysiącach odmian, urzekają barwami, kształtem kwiatów, formą i zapachem. Róże rośliny szlachetne odwdzięczają się swym pięknem tym, którzy o nie dbają. Poza walorami ogrodowymi wykorzystywane są w przemyśle kosmetycznym, leczniczym a nawet jako umocnienia wydm piaszczystych ( Róża pomarszczona - Rosa Rugosa Thunb.), oraz w kuchni.

W ogrodnictwie róże ze względu na zastosowania i charakter wzrostu dzielimy na następujące grupy:

• Róże wielkokwiatowe, najchętniej kupowane do ogrodu. Kwiaty róż wielkokwiatowych są duże, pełne, o ładnej budowie pąka, osadzone pojedynczo na pędzie. Dostępna jest pełna paleta kolorów odmian jednobarwnych oraz liczna grupa dwubarwnych. Nadają się na kwiat cięty.
• Róże wielokwiatowe, posiadają mniejsze kwiaty, zebrane w kwiatostany. Mogą być pełne lub pojedyncze  Wszystkie róże tej grupy kwitną obficie, dobrze powtarzają kwitnienie. Wiele nadaję się na kwiat cięty.
• Róże okrywowe, szybko okrywają grunt pokładającymi się pędami, lub rozrastając się przez odrosty korzeniowe. Mają ozdobne liście, kwiaty i owoce. Są odporne na mróz i choroby, nie wymagają dużej pielęgnacji. Nadają się do obsadzania skarp.
• Róże pnące, są to róże rosnące najsilniej. Wymagają podpór i podwiązywania. Mogą to byś pergole, słupy, kraty na ścianach budynków. Rozróżniamy tutaj róże sztywno łodygowe, wiotko-łodygowe, powtarzające kwitnienie, kwitnące tylko raz, ale długo i obficie.
• Róże parkowe, mają pokrój krzewiasty. Nie wymagają podpór, kwiaty od pojedynczych do pełnych, przeważnie w ciepłych pastelowych barwach. Są odporne na mróz i choroby. Możemy je sadzić pojedynczo i w grupach.Wysokość krzewów do 2,5 m.
• Róże rabatowe, też mają pokrój krzewiasty lecz sięgają tylko do 100 cm wysokości. Kwitną bardzo intensywnie, wytwarzając do kilkudziesięciu kwiatów na jednym pędzie.
• Róże pienne ( drzewkowe), które są szczepione na pędzie dzikiej róży, na wysokości około 90 – 140 cm. W postaci drzewkowej występują róże zaliczane do wyżej opisanych pięciu grup.
• Róże miniaturowe, karłowe odmiany róży chińskiej o wysokości 15-30 cm i szerokości do 20 cm. Kwitnie przez całe lato, nadaje się do upraw w pojemnikach.

          Róże wymagają gleb żyznych nie podmokłych, słonecznych i niezbyt wietrznych stanowisk. Na glebach bardzo suchych należy pamiętać o podlewaniu, rzadko ale obficie. Ze względu na obfite kwitnienie wymagają intensywnego nawożenia, specjalistycznymi nawozami do róż zawierającymi duże ilości fosforu i potasu. Róże wielkokwiatowe i wielokwiatowe przycinamy wiosną koło 10-20 cm nad powierzchnią ziemi. Pozostałe odmiany przycinamy nisko tylko pierwszej wiosny po posadzeniu, w następnych latach usuwamy tylko pędy przemarznięte, chore i przecinamy zbytnio zagęszczony krzew. Konieczne jest usuwanie przekwitniętych, suchych kwiatów, przyspieszając w ten sposób powtórzenie kwitnienia.

Są krzewami wrażliwymi na choroby i szkodniki. Najczęściej szkodniki występują na liściach. Zaliczamy tu min., przędziorka chmielowca, mszyce różano-szczeciowe, bruzdownica pędówka, nimułka różana. Zwalczamy je środkami o działaniu kontaktowym lub żołądkowym.

Do najczęstszych chorób zaliczamy, mączniak prawdziwy róży, szara pleśń, czarna plamistość róży. Liście zarażone zbieramy i niszczymy, natomiast krzewy opryskujemy środkami grzybobójczymi.

Jukka piękna bylina ogrodowa

          Jukka ( Yucca L.) - liczy około 50 gatunków bylin, krzewów i drzew. Rośliny zaliczane są do agawowatych. W naturalnym środowisku występują w Ameryce północnej, Środkowej i na Azorach. W warunkach Polski najczęściej spotykana jest jukka włóknista (karolińska) zwana juką ogrodową. Jest to wiecznie zielona bylina, ma twarde mieczowate liście, zakończone kolcem, zebrane w gęste rozety. Liście o długości 30 – 50 cm i szerokości 2 – 3 cm. Kwiaty dzwonkowate, zebrane w duży kwiatostan w postaci zwisającej wiechy, osadzonej na zdrewniałym pędzie o wysokości 100 – 150 cm. Kwiat zajmuje ponad połowę wysokości pędu. Kolor kwiatów biały, biało-kremowy  Rozeta wydająca kwiat, po kwitnięciu zamiera i wydaje potomne rozety kwitnące w następnych latach. Z uwagi na dość ścisłe ułożenie rozet, prawie nie zauważamy tego procesu. W uprawie w Polsce rzadko wydaje owoce ( mięsisty pestkowiec), gdyż kwiaty przystosowane są do zapylania przez ćmy.

          Wymaga gleby piaszczysto próchnicznej, niezbyt żyznej o odczynie zasadowym. Jukka wymaga stanowiska SŁONECZNEGO ( warunek konieczny do kwitnienia) , w miarę osłoniętego od wiatrów ze względu na duży kwiatostan. Stanowisko jukki powinno być starannie dobrane ze względu na bardzo duży system korzeniowy. Jukka nie jest rośliną zbyt wymagająca. Wymaga regularnego podlewania, ale gleba nie może być bardzo mokra, gdyż źle to wpływa na system korzeniowy. Wiosną należy zasilić nawozami mineralnymi, o przedłużonym okresie działania, aby wzmocnić roślinę przed kwitnięciem. Latem ilości nawozów dozujemy umiarkowanie. Przez cały okres wegetacyjny usuwamy suche, uszkodzone zewnętrzne liście. Po kwitnieniu usuwamy również pęd kwiatowy. Jukka rozkwita na przełomie czerwca i lipca.

          Jukka jest rośliną zimozieloną, mrozoodporną. Jednak lepiej zabezpieczyć ją na okres zimowy. System korzeniowy jukki okrywamy gałęziami drzew iglastych. Natomiast z rozety najważniejsze są liście wewnętrzne, młode pędy. Zabezpieczamy je wsypując do środka rośliny suche liście i jednocześnie podwiązując , liście zewnętrzne.

          Najlepszym okresem do rozmnażania jest wiosna. Rozmnażamy ją poprzez podział bryły korzeniowej, lub ukorzeniania odrostów. Uszkodzenia powstałe w wyniku podziału rośliny smarujemy środkiem grzybobójczym lub popiołem drzewnym. Zabezpiecza to przed chorobą grzybową. Pozyskane sadzonki sadzimy i przycinamy rozetę liści, aby sadzonka szybciej się ukorzeniła. Jeżeli roślina wydała nasiona, możemy też uzyskać sadzonki z nasion.

          Jukka jest ozdobą każdego ogrodu. W całej okazałości, możemy ją podziwiać posadzoną jako roślinę pojedyncza posadzoną na trawniku, lub tle innych zielonych roślin. Bardzo ładnie prezentuje się w grupie lub szpalerze. Atrakcyjnie będzie wyglądała też na skalniakach otoczona niskimi bylinami, lub trawami ozdobnymi.

          Nadaje się do upraw doniczkowych, na balkonach i tarasach, lecz musimy zapewnić jej odpowiednio dużą donicę, wypełnioną przepuszczalnym podłożem. Na okres zimy donicę starannie zabezpieczamy, lub przechowujemy w zimnym i jasnym pomieszczeniu, pamiętając o nawilżaniu podłoża. Jest odporna na choroby i szkodniki. Polecana dla niedoświadczonych ogrodników, pod warunkiem zapewnienia jej minimalnych wymagań.

Przedwiośnie w ogrodzie.

Śniegowy puch powoli zaczyna zanikać. W promieniach coraz wyżej położonego słońca, na przełomie lutego i marca, pojawiają się pierwsze oznaki wiosny. Zaczynają zakwitać przebiśniegi, śnieżnica wiosenna , oczary i krokusy.

              Budzenie naszego ogrodu do życia, zaczynamy już w lutym. Zaczynamy od zrzucania zalegającego śniegu na drzewach i krzewach zwłaszcza iglastych. Zalegający i topniejący śnieg ma bardzo duża masę, może być przyczyną połamania drzew i konarów.

              Przycinamy żywopłoty iglaste, jeszcze przed rozwojem pąków. Cięcia dotyczą również drzew i krzewów owocowych  Możemy również przyciąć krzewy kwitnące późną wiosną i latem ( pięciornik). Usuwamy przed wszystkim chore, uszkodzone i niepotrzebne pędy. Cięcia pobudzą drzewa i krzewy do wytwarzania nowych, mocnych i zdrowych pędów, oraz poprawia ich pokrój. Miejsca cięć zabezpieczamy maścią ogrodniczą, chroniąc rośliny przed chorobami. Należy wykonać też bielenie drzew, o ile tego zabiegu nie wykonaliśmy w grudniu.

              Jeżeli w ogrodzie mamy brzoskwinię to zadbajmy o nią. Wykonujemy pierwszy oprysk fungicydem miedziowym. Zabezpiecza on nie tylko przed kędzierzawością liści, ale również przeciw rakowi bakteryjnemu. Następny oprysk wykonujemy w czasie nabrzmiewania pąków, ale jeszcze przed ich rozwinięciem. Używamy do tego celu fungicyd grzybobójczy.

              Pamiętajmy również o podlewaniu liściastych roślin zimozielonych przy dodatnich temperaturach (różanecznik, ostrokrzew, pieris). W skutek mocno operującego słońca, tracą one duże ilości wody poprzez transpiracje. W przypadku zamarzniętej ziemi, uzupełnienie braków jest prawie niemożliwe  W przypadku dni ciepłych i bardzo ciepłych, w ciągu dnia odkrywamy rośliny zabezpieczone na zimę, aby temperatura pod okryciami zbytnio nie wzrosła, i aby nasze rośliny nie rozpoczęły zbyt wcześnie okresu wegetacji. Jednocześnie w miarę rozmarzania ziemi, usypane kopczyki z ziemi, torfu, kory rozgarnujemy.

              Sprawdzamy o ile to możliwe stan trawników, nie dopuszczamy do tworzenia hałd śniegu na trawnikach, powodujących w późniejszym okresie zlodowacenia, które są przyczyną zamierania trawy i powstawania pleśni pośniegowej. Ograniczamy również chodzenie po trawnikach, aby zbytnio nie ubić śniegu. Na konkretne zabiegi pielęgnacyjne, aerację, wertykulację i uzupełnianie ubytków, musimy poczekać co najmniej do połowy marca.Wycinamy również suche trawy ozdobne. Im wcześniej tym lepiej, gdyż trawy szybko tworzą nowe pędy które możemy uszkodzić podczas usuwania suchych traw.

              Po jesiennym przygotowaniu rabat, możemy już wysiać nasiona roślin kiełkujących w niskich temperaturach jak miłek, tojad, oraz warzywa wczesnowiosenne o ile nie zrobiliśmy tego jesienią. Rozpoczynamy produkcję rozsad roślin jednorocznych, wysiewając je do pojemników. Najbardziej odpowiednim podłożem do produkcji rozsad jest ziemia z dodatkiem włókien orzecha kokosowego. Przykrywamy folią, szybą aby podnieść wilgotność i wymusić szybsze kiełkowanie. Pojemniki umieszczamy w jasnej i ciepłej werandzie lub na parapetach południowych okien. Pamiętamy o odpowiednim zwilżaniu i nawożeniu w okresie wzrostu siewek. Po osiągnięciu przez siewki 3-4 liści pikujemy. Robimy przegląd inspektów, przygotowując je do wysiania nasion jak i przesadzenia ( tzw. hartowanie) rozsad wytworzonych w domu.

              Najwyższa już pora rozplanować rabaty z kwiatami jednorocznymi oraz rozmieszczenie warzyw i jarzyn na naszych grządkach. Czas pomyśleć o zakupie nasion.

              Zadbajmy również o nasze oczko wodne. Pamiętajmy o wykonaniu przerębli, aby tlen dostawał się do wody. Usuwamy martwe zwierzęta, obumarłe części roślin, aby nie opadły na dno. Gdzie będą ulegały rozkładowi i gniciu, co może w konsekwencji prowadzić do zanieczyszczenia wody i rozpostrzeniania się chorób. Przycinany roślinność brzegową, trawy kiedy jeszcze jest do nich dobry dostęp.

             Nie zapominajmy też o naszych narzędziach ogrodowych. To samo dotyczy też mebli ogrodowych. Czyszczenie, konserwacja, malowanie, zabezpieczania przed korozją i wilgocią są zabiegami na które zwracamy uwagę przez cały sezon, ale szczególnie zainteresujmy się tym problemem przed sezonem, gdyż później po prostu może nam zabraknąć czasu.

              Spokojnie czekamy na wiosnę.  

Prawie wszystko o magnolii "SUSAN"

Magnolie ( Magnolia L.) były prawdopodobnie pierwszymi roślinami kwiatowymi które pojawiły się na Ziemii. Są jednymi z piękniejszych roślin ozdobnych. Występują w postaci drzew lub krzewów. Aktualnie na powierzchni ziemii występuje ich około 250 gatunków. W stanie naturalnym występują w Azji Wschodniej oraz w Ameryce Południowej i Północnej. Ponadto są jednymi z najpopularniejszych roslin ozdobnych uprawianych na całym świecie również w Polsce. Zakwitają one wiosną, przed rozwojem liści, kwiatami o płatkach podobnych do wydłużonego tulipana. W zależności od gatunku kwiaty przyjmują różne kolory. Wbrew pozorom nie sa kłopotliwe w uprawie. Po spełnieniu minimalnych wymagań, oczarują nas swoimi kwiatami.

Pąk kwiatowy magnolii zimą

Kwiat na  magnolii pod koniec lata

Jedną z najpopularniejszych odmian jest odmiana "SUSAN". Prawie niezawodna w uprawie i bardzo dobrze znosi nasze warunki klimatyczne, wytrzymała na mróz. Wyhodowana w USA, jest mieszańcem magnolii "NIGRA" oraz "ROSEA". Pąki kwiatowe zawiązuje latem, na wierzchołkach pędów, są owłosione i znacznie grubsze od pąków liściowych. Kwiat oryginalny, o wydłużonym kształcie, składający się z sześciu płatków, w kolorze purpurowym, na końcach lekko jaśniejszym o średnicy do 15 cm. Kwitnie bardzo obficie. W związku z późnym kwitnieniem, przełom maja/czerwca pąki nie przemarzają wiosną. Jedną z najciekawszych niespodzianek jest jej ponowne zakwitanie w miesiącu sierpień/wrzesień. Ponowne kwitnięcie nie jest tak obfite jak wiosenne.

"SUSAN" jest jedną z łatwiejszych magnolii w uprawie. Wymaga stanowiska słonecznego, osłoniętego od mroźnych, suchych wschodnich i północnych wiatrów. Wymaga gleb żyznych, próchniczych, przepuszczalnych i wilgotnych. Odczyn gleby lekko kwaśny.

Magnolię sadzimy w odpowiednio przygotowanym dołku, wypełnionym kwaśnym torfem. Po obsypaniu korzeni, zbytnio nie udeptujemy ziemi, gdyż ma dosyć kruchy system korzeniowy. Następnie ściółkujemy glebę korą, która zmniejsza parowanie wody z gleby, dodatkowo zakwasza glebę, nie dopuszcza do zachwaszczenia, a jednocześnie chroni system korzeniowy zimą przed przemarzaniem.

Kwitnienie na wiosnę

"SUSAN" nie wymaga okrywania na zimę, lecz w pierwszych latach po posadzeniu jest lepiej zabezpieczyć krzew przed mrozami. Można to wykonać za pomocą agrowłókniny, słomy, natomiast system korzeniowy chronimy korą, lub warstwą gałęzi z drzew iglastych. Ze względu na wczesne tworzenie pąków kwiatowych magnolii nie przycinamy, lecz usuwamy tylko uschnięte, połamane i przemarznięte pędy. Do nawożenia używamy nawozów wieloskładnikowych, stosujemy je wiosną, a ostatnią dawkę najpóźniej w lipcu.

"SUSAN" tworzy krzew o wysokości do 4 m i szerokości do 4 m.

Sadzenie roślin nie jest takie trudne.

Planowanie i dobór roślin.

Projektując własny ogród nie żałujmy czasu na zapoznanie się z roślinami, wymaganiami glebowymi i klimatycznymi i rzeźbą terenu. Warto skorzystać z pomocy profesjonalistów, architektów obrazu, ogrodników. O uprawie zakupionych roślin zasięgnijmy porady w sklepie, oraz zapoznajmy się z uwagami na etykiecie.Unikniemy wielu błędów i przykrych niespodzianek. Zwracajmy szczególną uwagę na wymagania świetlne, cieplne i wilgotnościowe roślin. W obrębie tego samego gatunku różne odmiany mogą mieć inne wymagania. Zmienne warunki występują zwłaszcza przy budynkach. Inne warunki świetlne, cieplne i wilgotnościowe panują po stronie południowej, a inne po stronie północnej. Właściwy dobór stanowiska dla roślin jest warunkiem powodzenia. Szczególne znaczenie ma to przy roślinach zimozielonych liściastych i iglastych. Wymagają one stanowisk ciepłych, osłoniętych od mroźnych wiatrów i zasobnej, nieprzesychającej ziemi i nierzadko o określonej kwasowości. Następnym ważnym etapem jest uwzględnienie wzrostu roślin. Szczególnie ważne jest to przy ekspansywnych drzewach i krzewach. Małe drzewko będzie kiedyś dużym drzewem. Planujmy i sadzimy rośliny tak aby każda miała wystarczająco dużo miejsca.

Terminy sadzenia.

Po zaplanowaniu i zakupie przychodzi czas na sadzenie naszych nowych nabytków. Najczęściej sadzonki kupujemy w pojemnikach, z bardzo dobrze wykształconym systemem korzeniowym. Takie rośliny możemy sadzić przez cały okres wegetacji. Rośliny z gołym systemem korzeniowym ( róże , drzewa i krzewy owocowe, rośliny na żywopłot) sadzimy jesienią lub wczesną wiosną.Rośliny w balotach ( wykopywane z gruntu i bryła korzeniowa owinięta jutą), najkorzystniej jest sadzić jesienią. Zdążą się już ukorzenić przed zimą, a w nowy sezon wejdą wcześniej, będą bardziej odporne na wiosenne i letnie wysokie temperatury i przesuszenia gleb. Sadzenie roślin wrażliwych na mrozy i niektórych roślin zimozielonych lepiej przesunąć na okres wiosenny.

Przygotowanie do sadzenia.

Pierwszym zabiegiem przed sadzeniem jaki musimy wykonać jest odchwaszczenie terenu przyszłych nasadzeń. Usuwamy przede wszystkim chwasty wieloletnie i bardzo uciążliwe jak perz, powój, mniszek. Nieusunięcie tych chwastów powoduje konkurencję z posadzoną rośliną , a późniejsze ich usunięcie będzie utrudnione. Następnie wykopujemy dołek pod roślinę, z reguły dwa razy większy niż bryła korzeniowa rośliny. Wierzchnia warstwa gleby z reguły jest bardziej urodzajna od znajdującego się pod nią podłoża. W zależności od potrzeb mieszamy miejscową glebę z kompostem lub urodzajną ziemią ogrodową. Gdy gleba jest uboga i przepuszczalna, dodajemy podłoże próchniczne i zwięzłe aby zatrzymywało wodę i składniki pokarmowe. Gleby ciężkie należy rozluźnić. W przypadku gleb ilastych i bardzo ciężkich dołek pod rośliny powinien być większy aby umieścić w nim pod korzeniami roślin warstwę drenażową. Sadząc rośliny wrzosowate, borówkę amerykańską należy pamiętać o zakwaszeniu gleby np kwaśnym torfem.

Przygotowanie bryły korzeniowej.

Powodzenie sadzenia i przyjęcia się rośliny zależy przede wszystkim od stanu korzeni rośliny. Przy roślinach w balotach sprawdzamy stan bryły korzeniowej. Powinna być nieuszkodzona, zwarta, siatka zabezpieczająca cała. Przenosimy i transportujemy ostrożnie. Sadzimy wraz z siatką lub jutą zabezpieczającą.

Rośliny z gołym korzeniem zawsze powinniśmy moczyć w wodzie przez kilka godzin. Następnie przycinamy korzenie na długość około 20 cm. Skracamy również pędy krzewów do wysokości około 20 cm, aby w pierwszym okresie po posadzeniu zmniejszyć zapotrzebowanie na wodę.

Rośliny rosnące w pojemnikach, ostrożnie wyjmujemy aby nie uszkodzić delikatnych korzeni ani bryły. Jeżeli korzenie są poskręcane i tworzą zwartą masę na obrzeżu bryły, część z nich przecinamy sekatorem, a pozostałe staramy się rozluźnić. Dosyć często rośliny w pojemnikach są przesuszone, warto je przed posadzeniem zanurzyć na kilka minut w wodzie. Jeżeli gleby są ubogie w składniki pokarmowe,  wsypujemy nawozy o przedłużonym działaniu. Należy również rozsypać naokoło rośliny i dobrze wymieszać z glebą. W przypadku gleb żyznych, zasobnych nawożenie w trakcie sadzenia nie jest wskazane.

Sadzenie rośliny.

Rośliny sadzimy z reguły na takiej głębokości na jakiej rosły. Niektóre wymagają głębszego sadzenia. Jeżeli sadzimy roślinę z pojemnika lub w balocie, na dno dołka wsypujemy urodzajną ziemię ogrodową, następnie umieszczamy roślinę. Obsypujemy ziemią i delikatnie udeptujemy ziemię. W przypadku gdy drzewko lub krzew jest z dużym systemem korzeniowym, ubijamy ziemię w trakcie obsypywania dwu-, a nawet trzykrotnie.Jeżeli sadzimy roślinę z gołym systemem korzeniowym, usypujemy stożek w dołku, następnie rozkładamy na nim korzenie, kierujemy je w dól. Obsypujemy korzenie ziemią delikatnie i ubijamy. Ubijanie powoduje dobre przyleganie ziemi do korzeni, co ułatwia podsiąkanie wody jak i zarówno stabilizuje nam roślinę. Po posadzeniu podlewamy roślinę, bardzo dużą ilością wody, aby gleba oblepiła najdrobniejsze korzenie. Aby zatrzymać wodę w pobliżu drzewka, formujemy naokoło niego zagłębienie. Nawet rośliny sadzone w deszczową pogodę podlewamy.

Zabiegi pielęgnacyjne.

Ściółkowanie- zapobiega rozwojowi chwastów w pobliżu roślin, a także zatrzymuje wilgoć w glebie. Zapobiega również uszkodzeniom roślin w czasie koszenia trawy. W przypadku nawet niewielkich uszkodzeń u podstawy pnia, mogą wytworzyć się rany zgorzelinowe, które doprowadzą do zaschnięcia rośliny. Ściółkujemy kilkucentymetrową warstwą kory drzew iglastych, trocinami, żwirem, drobnym kamieniem. Przy wysokich drzewach rolę ściółki mogą spełniać niskie rośliny okrywowe jak barwinek, bluszcz. Rośliny bardzo pozytywnie reagują na ściółkowanie.

Nawadnianie- najlepiej przeprowadzić wieczorem lub wcześnie rano. Lepiej jest podlewać rośliny większą ilością wody a rzadziej, gdyż nasączymy nie tylko powierzchnię gleby ale i głębsze warstwy. Bardzo dobrym rozwiązaniem jest założenie systemu nawodnień. Mogą to być systemy nawodnień dostępne na rynku, jak deszczownie, systemy kropelkowe. Można też zastosować automatykę do systemów nawodnień jak i również dozowniki nawozów.

Nawożenie- jest konieczne gdyż w czasie rozwoju, rośliny zużywają składniki pokarmowe zawarte w glebie. Pierwsza dawka powinna być niewielka, z reguły wynosi połowę dawki zalecanej. Dopiero w następnych latach dajemy pełne dawki. Wielkość dawek jest zależna od stopnia rozwoju rośliny i jest podana na opakowaniu nawozów. Ostatnie dawki nawozów zawierających duże ilości azotu dajemy w lipcu. Od września należy stosować nawozy jesienne, które wzmacniają roślinę i przygotowują ją na nadejście mrozów.

Zabezpieczenie roślin przed zimą – dotyczy roślin wrażliwych na niskie temperatury i suche mroźne wiatry. Zwłaszcza rośliny pochodzące z cieplejszych klimatów niż polski. Najbardziej narażone na uszkodzenia mrozowe są rośliny zimozielone  Zabezpieczamy je agrowłókninami, podstawę rośliny chronimy okrywą z gałęzi drzew iglastych. Delikatne róże oraz krzewy liściaste zabezpieczamy agrowłokninami, słomą.  Byliny niskie, przycięte róże możemy ochraniać gałęziami drzew iglastych. W czasie zimy rośliny zimozielone zwłaszcza w słoneczne dni tracą duże ilości wody, którą należy uzupełnić przez podlanie tych roślin. Ściółkowanie gleby zabezpiecza glebę i korzenie roślin przed nadmiernym przemarzaniem. W lutym kiedy słońce jest już wysoko, a dni są słoneczne w ciągu dnia należy odkryć rośliny, aby za szybko nie ruszyły z wegetacją.